Τετάρτη 9 Ιανουαρίου 2013

Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου 2007

You are the wind beneath my wings....



Έτσι ακριβώς αισθάνομαι τώρα,για πρώτη φορά μετά από πάρα πολύ καιρό.Είχα χάσει σχεδόν κάθε κίνητρο και κάθε ενδιαφέρον για όλα,όμως μια καινούρια παρουσία μου δίνει νόημα να ελπίζω,να προσπαθώ...επιτέλους να ξαναζώ...

Σάββατο 3 Νοεμβρίου 2007

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

Η Alicia Silverstone σε διαφήμιση υπέρ της χορτοφαγίας


Alicia Silverstone’s Sexy Veggie PSA
Order a FREE vegetarian starter kit at GoVeg.com

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2007

Κιβώτιο...

Καλοκαίρι. Για πολλούς η καλύτερη εποχή του χρόνου. Μία εποχή ξεκούρασης και διακοπών. Για εμάς τους φοιτητές όμως, όχι ακόμα. Αύριο Τρίτη ξεκινάει η εξεταστική του θερινού εξαμήνου και τελειώνει την Τετάρτη 27/6. Το μόνο που ξέρουμε για αυτήν την εξεταστική είναι το τι θα πάρουμε. Τι θα πάρουμε..; Κιβώτιο...!!! Η κατάσταση πλέον είναι μη αναστρέψιμη και με διάφορα μπαλώματα προσπαθούμε να διορθώσουμε ό,τι είναι δυνατόν. Αλλά υπάρχει αμφιβολία στο αν θα τα καταφέρουμε. Κοινώς...κιβώτιο πάλι. Βέβαια, ας μην τα βλέπουμε όλα αρνητικά. Υπάρχει και η θετική πλευρά. Στις 18 Ιουνίου είναι τα γενέθλιά μου. Θα γίνω αισίως 20 χρονών και θα μπω στην " υποτίθεται" πιο παραγωγική δεκαετία της ζωής μου. Τα γενέθλιά μου κάθε χρόνο είναι για μένα μια ξεχωριστή περίπτωση, αλλά καθώς φέτος πέφτουν μέσα στην εξεταστική δεν ξέρω αν θα μπορέσω να τα χαρώ δεόντως. Δηλαδή και εκεί κιβώτιο. Επίσης τόσο καιρό έγραφα για τον έρωτα. Διάλεξε και αυτός την ιδανική χρονική στιγμή να μου χτυπήσει την πόρτα...Λες και το είχε σχεδιάσει από καιρό. Ρετσίνες, κρασιά, vodka, Bailey's, Kahlua έχουν γίνει πλέον η μόνιμη συντροφιά μου, γιατί όπως λέει και το τραγούδι του αοιδού..."ένα μπουκάλι Johnnie τη μοναξιά σκοτώνει και γίνεσαι καλά σε μερικά λεπτά". Είναι ότι ακριβώς χρειαζόμαστε όλοι οι καμένοι, βαρεμένοι, τρελαμένοι ή όπως τέλος πάντων θέλει ο καθένας, από έρωτα. Δηλαδή...κιβώτια,για ακόμα μια φορά!!! Επίσης τι άλλο να πω; Ότι έχω μία τρομερή επιθυμία να ξεκινήσω να ξαναγράφω ποιήματα; Από μικρός έγραφα διάφορα στιχάκια και στην 1η Γυμνασίου ολοκλήρωσα το 1ο μου μεγάλο ποίημα. Ένα ποίημα 3 σελίδων αφιερωμένο στον έρωτα και στην αγάπη. Μετά βέβαια από τότε υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην ξανασχοληθώ με συγγραφή ποιημάτων καθώς το μόνο που έπαιρνα ήταν "κλασσικά" κιβώτιο, χώρια ότι με διέλυε εσωτερικά. Όμως έλα που τώρα ξανά πριν την εξεταστική με ξαναέπιασε η επιθυμία. Και ένα κομμάτι μου που το θεωρούσα πλέον νεκρό ξαναγύρισε. Λίγο διστακτικό ακόμα στην αρχή, με λίγο παιδικό ύφος που τώρα προσπαθεί να ωριμάσει. Αλλά η εξεταστική δε μπορεί να περιμένει. Οπότε ή το ένα ή το άλλο πρέπει να πάει...κιβώτιο. Ελπίζω μετά το τέλος των εξετάσεων να συνεχίσω να έχω αυτή την επιθυμία και να ξαναγράψω ποιήματα που θα βγουν πραγματικά μέσα από την καρδιά μου. Ξέρω ότι πλέον το κείμενο καταντάει κουραστικό...οπότε κιβώτιο και εγώ...
Καλό καλοκαίρι σε όλους σας και καλά να περνάτε. και να θυμάστε : Μην κρατάτε αρνητική στάση απέναντι στα πράγματα λέγοντας: "δε θα πετύχω, δε θα πετύχω". Να κρατάτε θετική και να λέτε : " θα αποτύχω, θα αποτύχω".

Σάββατο 26 Μαΐου 2007

Κάντε πράξη τα όνειρα...


ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΠΝΕΥΜΑ ΜΑΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΑ

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες έχει αποσυρθεί από τη δημόσια ζωή για λόγους υγείας: καρκίνος στους λεμφαδένες. Η κατάστασή του μοιάζει να επιδεινώνεται μέρα με τη μέρα. Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του και χάρη στο Ίντερνετ έφτασε και σε μας.

Σας συστήνω να τη διαβάσετε, καθώς πρόκειται για ένα πραγματικά συγκινητικό κείμενο γραμμένο από έναν από τους λαμπρότερους λατινοαμερικάνους συγγραφείς του αιώνα που μας πέρασε.

"Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν, αλλά γι' αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ' ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ' αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.

Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα "σ' αγαπώ" και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.

Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσέ με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα."

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

3:00am και σκέφτομαι...

...σκέφτομαι ότι πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα άρθρο για τον έρωτα. Όμως ξέρω πραγματικά τι είναι ο έρωτας; Είχα προσπαθήσει να αναλύσω το θέμα βασιζόμενος πάνω στη λογική, στη λογική που έχει κατευθύνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μέχρι σήμερα. Όμως από ένα σημείο και μετά ο ορθολογισμός καταντάει ανούσιος, η λογική καταντάει γελοία και φτάνεις στο σημείο που πρέπει να αφήσεις και λίγο την τρέλα να πάρει τα ηνία της ζωής σου. Ούτως ή άλλως είσαι στην ηλικία της τρέλας. Όπως αποδεικνύεται ο έρωτας είναι μια τρέλα, μια τρέλα που μπορεί κάποιες στιγμές να την κατηγορείς, να λες ότι δεν τη χρειάζεσαι, ότι σε πονάει. Όμως κατά βάθος ξέρεις πως δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν την τρέλα, χωρίς τον έρωτα. Τον χρειάζεσαι, μερικές φορές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, και ακόμα και αν φτάσεις στο σημείο να πεις ότι δεν τον κυνηγάς άλλο πια, δε σε ενδιαφέρει ό,τι έχει σχέση με αυτόν και δεν επιδιώκεις να τον αισθανθείς ξανά στη ζωή σου, τότε είναι που θα έρθει σαν ένας επαγγελματίας κλέφτης μέσα στο σκοτάδι της καρδιάς σου, να σου κλείσει πονηρά το μάτι και να κλέψει ό,τι του αναλογεί από αυτήν. Και αν έχεις αφήσει την καρδιά σου στο σκοτάδι πολύ καιρό, αυτό που θα κλέψει θα είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο από ένα απλό κομμάτι της. Θα είναι η ίδια η καρδιά σου. Και τότε θα ξέρεις ότι πλέον είσαι εντελώς ανίσχυρος απέναντι στον φτερωτό θεό και θα του παραδώσεις όλα σου τα όπλα χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί γνωρίζεις ότι αυτός θα σε εξοπλίσει με ακόμα πιο ισχυρά για να αγωνιστείς να πάρεις πίσω το κομμάτι της καρδιάς σου που αποφάσισε να δώσει σε ένα και μόνο άτομο. Ένα άτομο που το επέλεξε για να σε συντροφεύσει στον καθημερινό αγώνα της ζωής, ένα άτομο που πιστέυει ότι αξίζει να βρίσκεται μαζί σου στις χαρές και στις λύπες, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Ήδη η ώρα είναι 3:40am και συνεχίζω να σκέφτομαι.... Σίγουρα όσοι φτάσατε μέχρι εδώ θα σκέφτεστε γιατί σας τα λέω αυτά. Υπάρχει ένας βαθύς λόγος... γνώρισα μια κοπέλα, βασικά την ήξερα από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. Μία κοπέλα που από την πρώτη στιγμή που την είδα πρόσεξα πόσο όμορφη ήταν, μία κοπέλα που σίγουρα θα την ήθελα δίπλα μου, αν δεν αποφάσιζα να κλείσω την καρδιά μου σε όλα τα ερεθίσματα. Έλα όμως που τα αισθήματα τελικά δεν τα ελέγχεις, αλλά σε ελέγχουν... Τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν κάποια πράγματα που μας έφεραν πιο κοντά με αυτήν την κοπέλα. Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον εσωτερικό της κόσμο, έναν κόσμο που μου άρεσε τρομερά, έναν κόσμο που με μάγεψε πραγματικά. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν ξέρω πως μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που αισθάνομαι γι'αυτήν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το τελευταίο όταν πέφτω για ύπνο, όταν κοιμάμαι δηλαδή, γιατί δε θέλω να χάνω τη μορφή της από μπροστά μου. Θέλω να βυθιστώ στην αγκαλιά της, να κλείσω τα μάτια μου και να ακούω μόνο τη φωνή της σα να είμαστε μόνοι μας πάνω στη γη... Δεν ξέρω πως θα το χαρακτήριζε κάποιος αυτό που αισθάνομαι, το αφήνω πάνω σας γιατί δεν τα πάω και τόσο καλά με την έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων μου, ίσως επειδή φοβάμαι-φοβάμαι να ανοιχτώ απέναντι σε άλλους,δε θέλω να δείξω τις αδύναμες πλευρές μου-, όμως όπως και να το πει κανείς πρέπει να πω ότι είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα, ένα συναίσθημα που πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που το ένιωσα και είχα πραγματικά ξεχάσει πόσο ωραίο και πόσο δυνατό είναι. Η αλήθεια είναι ότι ούτε το ήθελα να συμβεί αλλά ούτε και το είχα σχεδιάσει. Και ακριβώς αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η δύναμη του συναισθήματος που βλέπεις ότι δε μπορείς να ελέγξεις φανερώνει όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Πονάω, αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι. Χαίρομαι που μπήκε αυτή η κοπέλα στη ζωή μου και ξαναζωντάνεψαν πράγματα νεκρά και ξεχασμένα, χαίρομαι που πλέον έφυγα από τη σκιά και μπορώ να ξαναζήσω στο φως...Ήδη πέρασε πάνω από μιάμιση ώρα που γράφω αυτά και ακόμα δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος. Η επίδραση από τις Μαλαματίνες άρχισε να περνάει, μην ανησυχείτε δεν ήμουν μεθυσμένος, ήξερα πολύ καλά τι έγραφα, και η playlist με μπαλάντες στο winamp φτάνει στο τέλος της. Κάποια στιγμή ίσως μετανιώσω για αυτά που έγραψα γιατί πρώτη φορά ανοίγω τον εαυτό μου τόσο πολύ. Το κείμενο μου όμως δεν πρόκειται ποτέ να σβηστεί. Θα μείνει για πάντα εδώ για σημείο αναφοράς σε όσους τύχει και βρεθούν στην ίδια θέση με μένα. Κλείνω ακούγοντας μία ακόμα τρομερή μπαλάντα από τη φωνή της Marie Fredriksson (Roxette-Spending My Time) και εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα...και κλείνοντας δύο ώρες από την απόφαση να γράψω αυτό το κείμενο συνεχίζω να σκέφτομαι...

A Rose For You

A Rose For You
For All The Broken Hearted(Κρυστάλινο για να θυμίζει πόσο ευαίσθητες είναι και οι ανθρώπινες καρδιές)