3:00am και σκέφτομαι...

...σκέφτομαι ότι πριν λίγο καιρό είχα γράψει ένα άρθρο για τον έρωτα. Όμως ξέρω πραγματικά τι είναι ο έρωτας; Είχα προσπαθήσει να αναλύσω το θέμα βασιζόμενος πάνω στη λογική, στη λογική που έχει κατευθύνει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου μέχρι σήμερα. Όμως από ένα σημείο και μετά ο ορθολογισμός καταντάει ανούσιος, η λογική καταντάει γελοία και φτάνεις στο σημείο που πρέπει να αφήσεις και λίγο την τρέλα να πάρει τα ηνία της ζωής σου. Ούτως ή άλλως είσαι στην ηλικία της τρέλας. Όπως αποδεικνύεται ο έρωτας είναι μια τρέλα, μια τρέλα που μπορεί κάποιες στιγμές να την κατηγορείς, να λες ότι δεν τη χρειάζεσαι, ότι σε πονάει. Όμως κατά βάθος ξέρεις πως δε μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτήν την τρέλα, χωρίς τον έρωτα. Τον χρειάζεσαι, μερικές φορές όσο τίποτα άλλο στον κόσμο, και ακόμα και αν φτάσεις στο σημείο να πεις ότι δεν τον κυνηγάς άλλο πια, δε σε ενδιαφέρει ό,τι έχει σχέση με αυτόν και δεν επιδιώκεις να τον αισθανθείς ξανά στη ζωή σου, τότε είναι που θα έρθει σαν ένας επαγγελματίας κλέφτης μέσα στο σκοτάδι της καρδιάς σου, να σου κλείσει πονηρά το μάτι και να κλέψει ό,τι του αναλογεί από αυτήν. Και αν έχεις αφήσει την καρδιά σου στο σκοτάδι πολύ καιρό, αυτό που θα κλέψει θα είναι κάτι ακόμα μεγαλύτερο από ένα απλό κομμάτι της. Θα είναι η ίδια η καρδιά σου. Και τότε θα ξέρεις ότι πλέον είσαι εντελώς ανίσχυρος απέναντι στον φτερωτό θεό και θα του παραδώσεις όλα σου τα όπλα χωρίς δεύτερη σκέψη, γιατί γνωρίζεις ότι αυτός θα σε εξοπλίσει με ακόμα πιο ισχυρά για να αγωνιστείς να πάρεις πίσω το κομμάτι της καρδιάς σου που αποφάσισε να δώσει σε ένα και μόνο άτομο. Ένα άτομο που το επέλεξε για να σε συντροφεύσει στον καθημερινό αγώνα της ζωής, ένα άτομο που πιστέυει ότι αξίζει να βρίσκεται μαζί σου στις χαρές και στις λύπες, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Ήδη η ώρα είναι 3:40am και συνεχίζω να σκέφτομαι.... Σίγουρα όσοι φτάσατε μέχρι εδώ θα σκέφτεστε γιατί σας τα λέω αυτά. Υπάρχει ένας βαθύς λόγος... γνώρισα μια κοπέλα, βασικά την ήξερα από την αρχή της ακαδημαϊκής χρονιάς. Μία κοπέλα που από την πρώτη στιγμή που την είδα πρόσεξα πόσο όμορφη ήταν, μία κοπέλα που σίγουρα θα την ήθελα δίπλα μου, αν δεν αποφάσιζα να κλείσω την καρδιά μου σε όλα τα ερεθίσματα. Έλα όμως που τα αισθήματα τελικά δεν τα ελέγχεις, αλλά σε ελέγχουν... Τις τελευταίες εβδομάδες έγιναν κάποια πράγματα που μας έφεραν πιο κοντά με αυτήν την κοπέλα. Έτσι είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και τον εσωτερικό της κόσμο, έναν κόσμο που μου άρεσε τρομερά, έναν κόσμο που με μάγεψε πραγματικά. Η αλήθεια είναι ότι ακόμα δεν ξέρω πως μπορώ να χαρακτηρίσω αυτό που αισθάνομαι γι'αυτήν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι είναι το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι όταν ξυπνάω και το τελευταίο όταν πέφτω για ύπνο, όταν κοιμάμαι δηλαδή, γιατί δε θέλω να χάνω τη μορφή της από μπροστά μου. Θέλω να βυθιστώ στην αγκαλιά της, να κλείσω τα μάτια μου και να ακούω μόνο τη φωνή της σα να είμαστε μόνοι μας πάνω στη γη... Δεν ξέρω πως θα το χαρακτήριζε κάποιος αυτό που αισθάνομαι, το αφήνω πάνω σας γιατί δεν τα πάω και τόσο καλά με την έκφραση των βαθύτερων συναισθημάτων μου, ίσως επειδή φοβάμαι-φοβάμαι να ανοιχτώ απέναντι σε άλλους,δε θέλω να δείξω τις αδύναμες πλευρές μου-, όμως όπως και να το πει κανείς πρέπει να πω ότι είναι ένα εκπληκτικό συναίσθημα, ένα συναίσθημα που πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που το ένιωσα και είχα πραγματικά ξεχάσει πόσο ωραίο και πόσο δυνατό είναι. Η αλήθεια είναι ότι ούτε το ήθελα να συμβεί αλλά ούτε και το είχα σχεδιάσει. Και ακριβώς αυτός ο αυθορμητισμός, αυτή η δύναμη του συναισθήματος που βλέπεις ότι δε μπορείς να ελέγξεις φανερώνει όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. Πονάω, αλλά ταυτόχρονα χαίρομαι. Χαίρομαι που μπήκε αυτή η κοπέλα στη ζωή μου και ξαναζωντάνεψαν πράγματα νεκρά και ξεχασμένα, χαίρομαι που πλέον έφυγα από τη σκιά και μπορώ να ξαναζήσω στο φως...Ήδη πέρασε πάνω από μιάμιση ώρα που γράφω αυτά και ακόμα δεν κατάλαβα πόσο γρήγορα πέρασε ο χρόνος. Η επίδραση από τις Μαλαματίνες άρχισε να περνάει, μην ανησυχείτε δεν ήμουν μεθυσμένος, ήξερα πολύ καλά τι έγραφα, και η playlist με μπαλάντες στο winamp φτάνει στο τέλος της. Κάποια στιγμή ίσως μετανιώσω για αυτά που έγραψα γιατί πρώτη φορά ανοίγω τον εαυτό μου τόσο πολύ. Το κείμενο μου όμως δεν πρόκειται ποτέ να σβηστεί. Θα μείνει για πάντα εδώ για σημείο αναφοράς σε όσους τύχει και βρεθούν στην ίδια θέση με μένα. Κλείνω ακούγοντας μία ακόμα τρομερή μπαλάντα από τη φωνή της Marie Fredriksson (Roxette-Spending My Time) και εύχομαι σε όλους σας τα καλύτερα...και κλείνοντας δύο ώρες από την απόφαση να γράψω αυτό το κείμενο συνεχίζω να σκέφτομαι...